حكايت كرده اند كه زماني در تپه ماهورهاي فريجي يا فريژي دو درخت روييده بود كه تمامي كشاورزان دور و نزديك آنها را از شگفتيهاي جهان مي دانستند.البته نبايد تعجب كرد كه چرا چنين مي پنداشتند زيرا يكي درخت بلوط بود و ديگري زيزفون اما با وجود اين هر دو از يك كنده سر درآورده و رشد كرده بودند.داتسان پيدايش اين دو درخت نشاني از قدرت لايزال خدايان است و شيوه پاداش نيكو به پارسايان ساده دل و فروتن.

هر گاه ژوپيتر از خوردن و نوشيدن غذاها و نوشيدنيهاي بهشتي ويژه كوه اولمپ و نيز از شنيدن پيوسته صداي چنگ آپولو ديدن رقص گريس ها خسته و دل زده مي شد به سوي زمين مي آمد و خود را به هيئت و صورت آدميزاده در مي آورد و به ماجراجويي مي پداخت.مركوري(هرمس)نيز كه از شادترين ،گستاخ ترين و با تدبيرترين خدايان بود او را در اين سير و سفر ها همپيمايي مي كرد.البته اين خداوند به ميهمان نوازي ارج مي نهاد و خود حامي نگهبان و پشتيبان ويژه ميهماني بود كه به سرزمينهاي بيگانه و ناآشنا پناه مي آوردند.

اين دو خدا خود را به هيئت و صورت دو بيابانگرد فقير در آوردند و در سرزمين فريژي به سير و سياحت پرداختند و در هر كومه و كاخ يا عمارت را كه ديدند زدند و غذا طلبيدند و جايي براي استراحت و بيتوته خواستند.هيچ كس آنها را به درون نخواند و هربار دست رد به سينه شان خورد و در خانه ها با گستاخي تمام به رويشان بسته شد.آنها صد خانه را آزمودند و همه ساكنان آنها به طور يكسان با آنها برخورد كردند. سرانجام يك روز به كلبه كوچكي رسيدند كه فقيرترين و حقيرانه ترين خانه اي بود كه تا آن هنگام ديده بودند و سقف آن از بوريا بود.امّا چون در زدند در كلبه به رويشان گشوده شد و صدايي از درون به آنها گفت به درون بيايند.آنها ناگزير خم شدند تا بتوانند از دهانه بسيار كوتاه و كوچك آن آلونك بگذرند ولي چون به درون گام نهادند خود را در اتاقي كوچك ولي بسيار تميز يافتند كه پيرمرد و پيرزني گشاده روي و مهربان آنها را به دلپذيرترين و دوستانه ترين شيوه ها دعوت كردند بنشينند و خودشان به آرامي راه افتادند بروند وسايل آسايش اين دو تازه وارد را فراهم آورند.

پيرمرد نيمكتي نزديك اجاق گذاشت و به آنها گفت بر آن استراحت كنند و پيرزن نيز بر آن سفره اي گسترد.پيرزن به آن دو بيگانه گفت كه خودش بوسيس نام دارد و شوهرش فيلمون.آنها از بدو زناشويي تاكنون در همين كلبه زيسته بودند و هميشه هم خوشبخت بوده اند.پيرزن گفت ما آدمها ندار و تنگدستي هستيم امّا نداري و تنگدستي مادام كه انسان خودخواسته با آن دمساز و همراه شود پديده بدي نيست و روح قناعت نيز بسيار ياري دهنده است"پيرزن پيوسته سخن مي گفت و سرگرم پذيرايي از آنها بود.پيرزن ذغالهاي زير خاكستر اجاق را آنقدر به هم زد كه آتشي زنده زبان كشيد.بعد ديگي كوچك بر آن گذاشت و چون آب درون ديگ جوشيد شوهرش كلم ترو تازه اي را كه از باغچه چيده بود،با قطعه اي گوشت خوك كه از تيركي آويزان بود و آن را برداشته بود،در آن ريخت و در مدتي كه غذا پخته مي شد بوسيس با دستهاي پير و لرزانش سفره را چيد.يك پايه ميز اندكي كوتاه تر از پايه هاي ديگر بود ،امّا پيرزن كوتاه بودن آن را تكه اي بشقاب شكسته از بين برد.چون كلم و گوشت پخته شد پيرمرد دو كرسي زهوار دررفته آورد و كنار ميز گذاشت وو ميهمانان را براي صرف غذا فراخواند.

پيرمرد در اين هنگام چند فنجان چوبي آورد و كوزه اي پر از شراب كه به سركه بيشتر شبيه بود و غلظت آن را با افزودن مقداري آب به آن گرفته بودند.با وجود اين فيلمون شاد و سرافراز بود كه توانسته بود چنين سفره رنگيني را آماده كند و خود كمربسته به خدمت ايستاده بود و جامها را به محض خالي شدن دوباره پر مي كرد.اين دو موجود سالخورده از توفيقي كه از مهمان نوازي نصيبشان شده بود به اندازه اي هيجان زده شده بودند كه سرانجام خيلي دير پي بردند كه چه اتفاق شگفت انگيزي روي داده است:كوزه شراب هنوز پر بود و به رغم نوشيدن جامهاي پياپي سطح شراب هنوز همان بود و مقدار شراب درون كوزه كاستي نمي يافت و هنوز لبالب بود.چون هردو اين را ديدن وحشتزده به يكديگر نگريستند و سر به زير انداختند و آرام و بي سروصدا دعا خواندند.بعد با صدايي لرزان و در حالي كه خود نيز  مي لرزيدند از ميهمانانشان تقاضا كردند آنها را به خاطر اين نوشيدني فقيرانه و بي مزه ببخشند.پيرمرد گفت:"ما يك غاز داشتيم حق بود آن را به عاليجنابان مي داديم اما اندكي صبر كنيد بي درنگ آن را مي پزيم."

اما گرفتن غاز از توان آن دو موجود سالخورده بيرون بود.هرچه كوشيدند نتوانستند آن را گير بيندازند،به حدي كه خسته شدند و از توان افتادند در اين مدت ژوپيتر و مركوري نشسته بودند و شادمانه به آنها نگاه مي كردند و لذت مي بردند.اما چون فيلمون و بوسيس از نفس افتاده و خسته از دنبال كردند غاز دست كشيدند،خدايان احساس كردند كه زمان آن فرا رسيده كه خود شخصا وارد عمل شوند.آنها واقعا مهربان بودند.آنها گفتند:"شما ميزبان خدايان بوديد و اكنون بايد پاداش خود را بستانيد.اين سرزمين پليد كه به آدمهاي غريب ارج نمي نهد بايد به شديدترين وجه كيفر ببيند ولي شما نه"آنگاه آن دو را از كلبه بيرون آوردند و به آنها گفتند به پيرامونشان نگاه كنند.آن دو شگفت زده به هر سو كه نگريستند آب ديدند.روستا كاملا ناپديد شده بود.درياچه اي بزرگ آنها را به محاصره درآورده بود.همسايگان هيچ رابطه خوبي با اين جفت سالخورده نداشتند و به آنها حرمت نمي گذاشتند امّا آن دو ايستادند و به حال زار همسايگان گريستند.امّا با ديدن شگفتي ديگري از گريستن و اشك ريختن باز ايستادند.كلبه كوچك و حقيرانه شان كه ساليان دراز آشيانه آنها بود اكنون به معبدي بزرگ با ستونهاي زياد و از سپيدترين سنگ مرمر و با سقفي طلايي بدل شده بود.

ژوپيتر گفت:"اي آدمهاي مهربان هر آرزويي داريد بخواهيد چون برآورده خواهند شد."سالخوردگان شتابان نجوا كردند و اندكي بعد فيلمون چنين سخن گفت:"اجازه بدهيد ما كاهنان شما باشيم و اين معبد را براي شما اداره كنيم و ضمنا چون ما ديربازي است كه در كنار هم زيسته ايم نگذاريد يكي از ما بيش از ديگري و تنها زندگي كند.لطف كنيد كه ما هردو با هم بميريم"

خدايان كه هردو خشنود بودن خواستشان را پذيرفتند.آنها تا ديرزماني در آن پرستشگاه خدمت كردند،ولي در داستان گفته نشده است كه آيا آنها دلشان براي آن كلبه راحت با آن اجاق آسايش دهنده اي كه داشت تنگ شده بود يا نه.اما يك روز كه جلو آن معبد زرّين ايساده بودند به ياد زندگي پيشين خود افتادند و از آن ياد كردند هرچند كه زندگي دشواري بود امّا در عين حال شادي آفرين بود.اكنون هر دو در منتهاي سالخوردگي و پيري مي زيستند.روز كه از خاطرات روزهاي گذشته ياد مي كردند ناگهان ديدن شاخ و برگهايي از بدنشان بيرون مي آيد،كمي بعد كنده اي نيز دورشان را گرفت.آنها فقط فرصت كردند بگويند خداحافظ اي يار عزيز"چون اين عبارت را گفتند هر دو به درخت مبدل شدند ولي باز هم در كنار هم بودند.دو درخت بلوط و زيزفون كه اي يك كنده رويييده بودند.